Degenen die onze buitenblog volgen, weten het al: vorig jaar zijn we 'n paar keer op Park De Hoge Veluwe geweest. Ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit eerder was geweest, dus voor mij was het 'n mooie ontdekking. Veel natuur waar je lekker door kunt fietsen over mooie fietspaden. En met slechts af en toe 'n heuveltje, dus de fietspaden zijn ook nog 'ns bloedsuikervriendelijk.
De laatste keer dat we er waren, hebben we ook wat meer gewandeld. Normaal fiets ik liever dan ik wandel, maar in dit geval had ze iets gevonden om me over te halen. In het park is namelijk 'n GPS te huur, met daarbij 'n aantal wandelroutes. We hebben de GPS eerst even uitgeprobeerd op 'n pleintje. En toen we voldoende vertrouwen hadden, zijn we aan de eerste wandelroute begonnen.
Het eerste stuk van de wandeling ging prima. We konden mooi van coördinaat naar coördinaat lopen, langs plekken waar we nog niet eerder waren geweest. Maar al snel werd het moeilijker. Moesten we nu echt over dat hek klimmen? Dit was toch de wandeling die als "niet al te moeilijk" in het lijstje stond? Gelukkig zat er verderop 'n deur waar we door konden, want we bleven liever in de buurt van de paden. Zo groot was het vertrouwen in ons eigen GPS-gebruik nu ook weer niet.
Na 'n half uurtje lopen en zoeken, moesten we toch de paden verlaten. Het pad waarop we liepen ging alleen rechtdoor of terug en de pijl op de GPS wees stellig naar links. We besloten dat we 't er maar op moesten wagen en sloegen linksaf. De eerste paar honderd meter waren erg mooi en makkelijk. Maar daarna werd 't al snel heuvelachtiger. En binnen 'n kwartier moesten we echt flink klauteren. En na elke heuvel wees de GPS weer naar 'n volgend obstakel. Het was allemaal nog steeds erg mooi, maar ook behoorlijk inspannend. En door onze focus op de GPS-pijl, vergaten we compleet om op haar suiker te letten.
Pas toen ze klaagde dat haar hoofd zo bonkte, dachten we daar weer aan. Snel heeft ze gemeten en het bleek dat ze in 'n flinke hypo zat. Logisch natuurlijk met al dat geklauter, maar wel stom dat we dat niet eerder hadden bedacht. Na wat drinken en flink wat druivensuiker, nam het bonzen langzaam af. We hebben toen maar de minst heuvelachtige route terug naar het pad gezocht.
De GPS hebben we gelijk opgeborgen, want een GPS-hike door heuvelachtig gebied is misschien iets te veel van 't goede. Voorlopig houden we ons maar aan de gebaande paden, die leiden ons al langs genoeg moois.
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar www.type3.nl / type3.vanpuffelen.net
©2006 Manon en Frank van Puffelen.