"Hoe hoog zit je?" Dat is een vraag die voor de meeste partners van diabeten bekend in de oren zal klinken. Onze partner meet en wij vragen wat voor waarde de meter aangeeft. Dat doen we uit gewoonte, of als blijk van betrokkenheid, of ter ondersteuning of gewoon omdat we nieuwsgierig zijn. Het is een bij ons in huis in de loop van de tijd een vast patroon geworden. Maar tegenwoordig merk ik dat het bij ons nog wel 'ns ander gaat.
As we aan tafel gaan, pakt ze vaak haar meter. En in plaats van te wachten op de piep, ben ik haar nu nog wel 'ns voor en vraag: "ga je meten?" Het is welliswaar vragen naar de bekende weg, maar meestal krijg ik normaal antwoord. "Ja, nog even snel." Ik twijfel even, maar vraag het dan toch: "Waarom?"
De eerste paar keer dat ik het vroeg, reageerde ze verbaasd. Ze werd zelfs een keer 'bozig'. "Ja hallo! Ik moet van jou toch meten voor het eten?" Maar ik hou vol, omdat ik vind dat er een goede reden moet zijn om te meten. En dat ik het een keer gezegd heb, is op zich geen voldoende reden. Ik zeg wel vaker dingen waar ze het (volkomen terecht) oneens mee is.
Er is vaak genoeg een goede reden om te meten. Zoals een brom in haar hoofd, plotselinge hoofdpijn of duizeligheid, een guppige blik of nog iets anders. Maar soms weet ze geen reden te noemen. "Ja, eigenlijk gewoon om te weten hoe hoog ik zit."
Ze blijkt vaak te meten uit gewoonte. Dat is er met de jaren ingeslopen en is blijven hangen. Gewoon even meten om... het zeker te weten.
We hebben dit een keer samen besproken en bedacht op welke momenten je nou eigenlijk moet meten. 's Ochtends als je net wakker bent, om een ijkpunt te bepalen. 's Avonds voor het slapen, om een nachtelijke hypo te voorkomen. Een paar uur na een maaltijd, om te controleren of je wel genoeg insuline hebt toegediend. En dan natuurlijk alle symptomen die wijzen op een (naderende) hypo of hyper.
En nu meet ze nog steeds regelmatig. Maar ze kiest er ook regelmatig voor om niet te meten. Of in elk geval om niet te meten als er eigenlijk geen reden voor is. Het begrotingstekort zullen we er niet mee dichten, maar toch hebben we het gevoel dat we iets besparen. Al zijn het maar haar vingertoppen.
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar www.type3.nl / type3.vanpuffelen.net
©2005 Manon en Frank van Puffelen.