We waren tot voor kort in blijde verwachting. Helaas ligt de nadruk hier op 'waren', want bij ons laatste bezoek aan de gynaecoloog bleek dat er een spontane abortus had plaatsgevonden. We wisten dat deze kans er altijd inzit bij een zwangerschap, maar we hoopten natuurlijk dat onze zwangerschap tot de 80% behoort die wel goed afloopt.
Tijdens het gesprekje direct na het onderzoek stelde de gynaecoloog dat het waarschijnlijk aan de slechte instelling van mijn vriendin zou liggen, daarbij duidend op haar diabetes. Ik dacht nog "lekker handige opmerking, dokter", maar besloot om er niets over te zeggen. Ik weet wanneer ik het risico heb om overklast te worden en het leek me verstandiger om deze discussie niet aan te gaan.
We liepen buiten nog een rondje over de parkeerplaats om onze frustratie kwijt te raken. Uiteraard waren we allebei erg verdrietig. Tijdens het lopen zei m'n vriendin ineens tussen haar tranen door: "maar ik zit sinds het begin van de zwangerschap hartstikke goed met m'n waarden". En dat was ook waar. Sinds het begin van de zwangerschap stond ze weer onder intensieve controle van de internist en haar waarden waren echt voorbeeldig. Maar blijkbaar had de opmerking van de gynaecoloog haar toch aan 't twijfelen gebracht. We hebben het erover gehad en ik geloof dat ze wel redelijk gerustgesteld was: het lag niet aan haar suikers.
Maar van binnen was ik woest. Waar haalt zo'n arts het recht vandaan om bij problemen direct naar de diabetes te wijzen? Dat er meer kans op complicaties is voor iemand met diabetes, is al erg genoeg. Maar daarom hoef je toch niet bij elke complicatie waarbij je geen andere oorzaak weet direct de diabetes als schuldige aan te wijzen? Zeker niet, omdat iemand met diabetes zich vaak al schuldig genoeg voelt over schommelende meetresultaten.
Bij thuiskomst hebben we gelijk contact gezocht met haar internist. Allereerst om alle extra afspraken voor de komende maanden af te zeggen, maar ook om te vragen of dit door de diabetes kon komen. De internist haastte zich om met klem te benadrukken dat het bijzonder onwaarschijnlijk was dat deze miskraam een gevolg was van teveel schommelende bloedsuikerwaarden. Er was veel meer kans dat het gewoon domme pech was. Een gedachte waar wij ons ook mee troosten.
Als de gynaecoloog dat nou ook maar 'ns zou snappen: vrouwen met diabetes hebben net zoveel kans op pech als andere vrouwen!
Dit speelt zich een tijdje geleden af. Het heeft even geduurd voordat we het aandurfden om het te publiceren. Intussen hebben we het verdriet een plaats weten te geven en ervoor gekozen om ook zonder eigen kinderen heel gelukkig zijn.
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar type3.vanpuffelen.net
©2004 Manon en Frank van Puffelen.