Naast dat ze diabetes heeft, is m'n lief ook allergisch voor katten. Maar dat weerhoudt haar er niet van om met de katten van vrienden en familie te spelen en ze op schoot te nemen. Ze wordt dan na een tijdje wel rood (alsof ze een hyper heeft), maar de aanhankelijke speelsheid van de kat is te aantrekkelijk voor haar om zich daar wat van aan te trekken.
Afgelopen zomer zaten we bij vrienden in de tuin. Ook deze keer was er weer een kat bij haar op schoot gesprongen. Af en toe keek ze wat pijnlijk, waardoor iedereen alweer wist hoe laat het was. De kat had het zo naar z'n zin dat hij met z'n nagels probeerde een nestje te maken op haar schoot. Het is ongetwijfeld lief, maar als je geen dikke broek aanhebt is het wel pijnlijk. Gelukkig was het nestje snel klaar en zat ze hem daarna rustig te aaien, terwijl we verder zaten te praten over koetjes en kalfjes.
Op een gegeven moment leek de kat de kolder in z'n kop te krijgen. Hij begon te rollen en met zijn poten in de lucht te trappelen. Net alsof hij een prooi had gevonden. Nou heeft deze kat wel vaker vreemde buien, dus we keken er in eerste instantie niet vreemd van op. Totdat iemand even later riep: "wat heeft'ie nou in z'n bek?". Toen was ineens duidelijk waar het beestje zo fanatiek mee aan het spelen was geweest. Hij had het slangetje van haar insulinepomp ontdekt en had daar net zo lang mee zitten spelen totdat hij het compleet doormidden had gebeten.
Onze vrienden schrokken behoorlijk. "Oh jee, dat is toch niet gevaarlijk voor je?" "We vergoeden de kosten hoor." "Sorry hoor voor dat stomme rotbeest. Sorry!" Dat terwijl wij eigenlijk alleen maar moesten lachen om de speelsheid van de kat.
Zo zie je maar: met diabetes maak je van alles mee. En sindsdien stopt ze het slangetje altijd goed onder d'r kleren als we in een huis komen waar een kat rondloopt.
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar type3.vanpuffelen.net
©2004 Manon en Frank van Puffelen.