Regelmatig gaan we op zaterdag met z'n tweetjes funshoppen. We gaan dan in de loop van de ochtend naar de stad of een winkelcentrum in de buurt en lopen dan winkel-in-winkel-uit. We zijn eigenlijk naar niets specifieks op zoek, maar we komen toch altijd wel wat leuks tegen.
Rond lunchtijd eten we ergens een hapje. Soms een hele snelle hap, maar meestal nemen we er toch we de tijd voor en lunchen dus vrij uitgebreid. Je verbaast je soms over het aantal winkels en lunchrooms dat een lekker en goedgevuld broodje verkoopt. Daarna gaan we weer verder: winkel-in-winkel uit.
Uiteraard houden we op dit soort dagen haar suiker goed in de gaten. Ze meet vaak en zit eigenlijk altijd prima. Sterker nog: meestal ben ik degene die halverwege de middag voorstelt om maar 'ns naar huis te gaan. Ik voel me dan vaak moe, slap en lusteloos. Zij zegt dat ze dat wel herkent. Als zij het heeft duidt 't op een hypo. Dus zijn we 't mijn zaterdagmiddag-hypo gaan noemen. Heb ik dat tenminste ook 'ns.
Laatst was ik na het winkelen even op bed gaan liggen, omdat ik me weer zo slap voelde. Dit keer was ze 't zat, ze wilde 't weten. "Ik ga je meten", zei ze. Tegenstribbelen had geen zin, dus stemde ik braaf in. En even later klonk een triomfantelijk "4.2" uit haar mond. Ik stribbelde nog wat tegen en zei dat dat toch geen hypo was. Maar zij wilde er niets van weten, voor mij was 4.2 laag genoeg om een echte hypo te zijn.
En zo blijken we dus allebei hypo's te hebben. Zonder haar had ik dat nooit geweten. Zie je wel: diabetes heb je echt samen.
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar type3.vanpuffelen.net
©2004 Manon en Frank van Puffelen.