We liepen laatst door het tuincentrum op zoek naar wat mooie planten voor in huis. Toen we net naar de buitenafdeling liepen, viel me ineens iets op in de manier waarop ze liep en keek. Daarom vroeg ik haar of ze even wilde meten. Ze keek me wat onbegrijpend aan, maar pakte toch haar meter. Ondanks alle bevreemde blikken van de andere klanten, bleek even later de reden van m'n bezorgdheid: een waarde van 2.4.
Gelukkig heeft ze altijd een noodrantsoen bij zich van koekjes en druivensuiker. Dus besloten we even te gaan zitten om haar hypo weg te eten. Maar terwijl we daar op een 'zwerfkei' in het zonnetje zaten, kwam ineens de vraag: "hoe wist je dat ik een hypo had?". Tsja, dat was een lastige vraag. Na even nadenken kon ik alleen maar eerlijk antwoorden: "doordat je zo'n guppige blik in je ogen had". "Een wat?!?" De passanten keken ons aan en begonnen in een steeds wijdere boog om ons heen te lopen.
Maar ik wist dat er geen andere manier was dan om 't eerlijk uit te leggen: "Soms kijk je heel in de verte met zo'n nietsziende blik. Als je dat doet, heb ik vaak 't idee dat je een hypo hebt. Je reageert dan ook heel afwezig als ik je iets vraag of vertel." Dat leek haar iets rustiger te maken. "Dus als ik een hypo heb, ben ik afwezig?" "Ja, vaak wel." "Maar waarom noem je dat dan een guppige blik?"
Tsja, ook als je partner diabetes heeft hou je soms van die echte man/vrouw-problemen. Want hoe vertel je dat ze kijkt als een vis op het droge, zonder daar ruzie over te krijgen?
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar type3.vanpuffelen.net
©2003 Manon en Frank van Puffelen.