"Hoe hoog zit je?" In eerdere relaties zou ik vreemd aangekeken zijn als ik deze vraag had gesteld. Maar sinds ik met een diabeet samenwoon, is het een normale vraag geworden. Het is bijna een dagelijks terugkerend ritueel. Meestal zelfs meerdere keren per dag. Zij pakt haar meter en teststrips en doet een druppel bloed op de strip. En als er een piepje klinkt vraag ik "Hoe hoog zit je?".
Ik verbaas me er soms over hoe snel je leert wat redelijke en wat 'verkeerde' waardes zijn. Binnen de kortste keren wist ik dat een vier kort voor het eten uitstekend is, maar een vier kort na het eten tot nadenken stemt. En dat een 'acht voor de nacht' misschien volgens de boekjes heel netjes is, maar dat het voor haar toch eigenlijk wat te laag is. Want op een nachtelijke hypo zitten we natuurlijk geen van beiden te wachten.
Vaak is haar waarde prima in orde, maar helaas is het ook regelmatig mis. Als de waarde niet zo netjes is, proberen we samen te bedenken wat daar de oorzaak van kan zijn. Heeft ze iets gegeten waar ze niet voor 'geklikt heeft'? Of heeft ze juist veel geklikt voor iets waar bij nader inzien toch helemaal niet zoveel koolhydraten in zitten? Als we dat zo doen, blijken de meeste meterstanden ineens helemaal niet vreemd meer te zijn. Met een beetje puzzelen zijn ze juist prima verklaarbaar.
Soms is het ook een soort wedstrijd. Wie kan het beste voorspellen welke waarde de meter aangeeft. Ik vind dat zij hierbij een oneerlijke voorsprong heeft; ze voelt immers aan haar lichaam al wat ze kan verwachten. Maar van een handicap, zoals bij golf, wil ze niet weten. Ze heeft ook eigenlijk wel gelijk, want door dat gevoel wordt ze soms ook op het verkeerde been gezet.
Het is misschien truttig, maar het is wel waar: diabetes heb je samen.
Reacties zijn natuurlijk welkom via frank@vanpuffelen.net
Terug naar type3.vanpuffelen.net
©2003 Manon en Frank van Puffelen